Wie is mijn ukje?

Hoe ga je om met het feit dat je dochter " anders" is dan andere baby's? Een vraag die me soms gesteld wordt, die me ook dikwijls bezighoudt...

Allereerst wil ik heel graag zeggen hoe fantastisch en uniek ik men meisje vindt! Een baby van nu reeds 10 maanden oud, een meisje, werd mij na lang proberen en vele teleurstellingen geschonken. Na lang wachten werd ze dan eindelijk geboren, het kleine "ukje" die mijn hart al had gestolen van voor ze er zelfs was. 

Het begon eigenlijk al reeds bij de bevalling zelf... Het duurde heel lang voor ons "ukje" ter wereld kwam, ik persoonlijk dacht dit komt helemaal niet goed, maar daar was ze dan, na al het trekken en sleuren vond ze dan toch haar weg naar de grote wijde wereld. Ze huilde niet maar krijste, en niet een paar minuten maar ettelijke minuten tot zelfs een paar uur :D... Jaja volgens mij een echte dochter van de mama. 

Natuurlijk is de hele familie benieuwd naar het kleine mensje dat de familie kwam vervoegen, het eerste achterkleinkind... Maar ons kleine "ukje" had er geen zin in, telkens wanneer er visite kwam werd ze heel kwaad erna en konden we haar helemaal niet troosten. Ook toen we naar huis gingen mocht er maximum 2 personen komen en zelfs dan hadden we echt een krijsend meisje op de arm die uren doorging. Was dit normaal?

Het werd ons echter snel duidelijk dat ze niet hield van contact met andere personen buiten haar ouders. Ook wanneer mensen recht naar haar keken ging ze huilen, ze mochten niet in de buurt komen,... Vaste routine was de enige oplossing om het voor haar een beetje leefbaar te houden, zodra je ervan afwijkt merkt je dat ze helemaal van slag was. Ze liep en loopt nog steeds achter op bepaalde motorische ontwikkelingen die andere "ukjes" van haar leeftijd al lang kunnen. Maar ze heeft dan weer andere ontwikkelingen waar ze dan zoveel op voor loopt.

Nu 10 maanden later en al heel veel "aanvallen" later beginnen we eindelijk te merken dat we ergens een bepaalde methode ontwikkeld hebben die toch iets of wat werkt. Elke dag dezelfde handelingen zonder pardon, ons "ukje" goed voorbereiden op wat komen gaat en als we visite krijgen maken we deze personen duidelijk dat ze haar best even negeren tot ze zelf aandacht zoekt. Het doet pijn zeker voor de familie om zich af te wenden van ons meisje, maar zo lokken we geen aanval uit en geeft ze zelf aan klaar te zijn om een praatje te maken of te spelen met hen. Op haar tempo dit vind ik zeer belangrijk! 

Het is moeilijk want ze is te jong om ze te helpen, ze kan het nog niet zeggen, we hopen dat ze eruit groeit. Gelukkig hebben we een kinderarts die al meerdere keren heeft kunnen meemaken hoe zo een aanval gaat, die bereid is vroeger te starten met alle opties zodat het ook voor ons "ukje" wat aangenamer is. Mijn man en ik kunnen klagen zoveel we willen, maar toch denk ik dat het voor haar nog zoveel keer harder en moeilijker is om met alles te moeten omgaan! 

Het weegt op een relatie, en al zeker als je dikwijls eens voor een punt komt te staan waar je beiden helemaal anders over denkt... Ga je toegeven en mee met de andere mening, of ga je tenvolle voor je eigen mening, vooral als je bedenkt dat men meid niet naar de opvang kan of bij oma en opa een dagje kan gaan spelen maar alle dagen bij me is. Ik merk aan mezelf dat ik mijn mening nogal vaak opvolg, misschien moet ik eens wat meer aannemen van men man, want ik zie hoe ze naar hem opkijkt, hoe ze ook functioneert bij hem. 

Hoe moet je omgaan met een "ukje" die nog niks kan zeggen, wat gaat er in haar hoofdje om... Is ze gelukkig ondanks steeds die strijd naar routine,... We proberen zoveel mogelijk op haar uitdrukking af te gaan, en negeren die agressieve woede buien die ze heeft zoveel mogelijk, en als je daar doorheen kan kijken dan moet ik eerlijk toegeven:

Ik denk dat ze gelukkig is, want als ze naar je lacht of op de muziek mee wiegt dan zie je haar helemaal stralen! 

Tenslotte daar doe je het toch voor? Jezelf aan de kant cijferen om die kleine "uk" te zien schateren van plezier? 

Sta niet zo vaak stil bij het feit: doe ik het wel goed? Kan ik beter? Hoe doen anderen het? 

Volg je hart en je gevoel en uit ervaring leert me dit dat ik het soms echt wel heel veel beter weet dan die artsen of aankijkende mensen die denken dat ik mijn lieve, fantastische, unieke, lachebek niet onder controle heb....

Ik hou van der! 

-x-